Για το Μάριο και για την ανυπόφορη ζέστη

Η αγκαλιά σου Ήλιε με γέμισε αστερόσκονη!

Αυτήν τη γεμάτη λάμψη που ακτινοβολεί την οπτασία.

Θα μπορούσε βέβαια και τίποτα.

Ήθελα να σου πω αυτό,

'Ξέρεις Ήλιε δεν θέλω να λάμπω σαν γκλίτερ.

Θέλω να μπορώ να ακτινοβολώ το Χάος,

Να ακτινοβολώ την αλήθεια του,

Και από τον Γολγοθά του να βρίσκω την ουσία μου ακόμα και στο τίποτα.

Η διαύγεια του κενού οφείλεται στο τίποτα, Ήλιε. Του νου η δημιουργία.

Ξέρεις Ήλιε; Αν η διαύγεια του νου, που μου πρόσφερε η αγκαλιά σου, είναι η διαφάνεια στο υπεριώδες,

Έχω αρχίσει να καταλαβαίνω ότι το υπεριώδες που επιτρέψαμε την έκανε καυτή και με ταλαιπωρεί αυτό. Γιατί και η αστερόσκονη είναι τιμή '.

Άτιτλο

Άνιωθη!

Σαν τίποτα να μην υπάρχει και τα πάντα. Να καίγεται ο κόσμος, Και η χαρά να έχει γίνει πολεμική τέχνη επιβίωσης.

Λέξεις

Εμένα η σκέψη μου είναι ένας πυροβολισμός.

Σαν μία μαγνητική σφαίρα που εκρήγνυται στην πτώση της.

Σκέψου και ας πέσει χάμω.

Το μόνο σίγουρο αν ακούσεις ένα θόρυβο από το περιβάλλον,

τότε κάπως έτσι η σκέψη δημιουργεί ύλη.