Δεν είμαι δρόμος είμαι οδός

Με ανάθρεψαν αλήτες,

Δεν με γαλούχησαν όμως.

Γαλουχήθηκα από το ένστικτο μου για επιβίωση,

Και αυτό γιατί οι παλινδρομήσεις

των οδών των διεξόδων μου,

πάντα μα πάντα,

Στηρίζονταν στη δύναμη μου. 

ραβασάκι

Για τον Ηλία

 

άτιτλο

Άνθρωποι νεκροί, αναστημένοι με δύναμη.

Ίσως στέκουν αυτοί στο Φανάρι του Διογένη.

"Η πρώτη ελπίδα να γίνεις σπέρμα να σαρκωθείς", τραγουδάει ο Άσιμος.

Πόσο αλληλένδετη η βία με τη Φύση!

Πόσο αλληλένδετη η φύση με το σκοτάδι και το φως!

Άνθρωποι νεκροί και αναστημένοι με δύναμη.

Στο τέλος τέλος αυτό που αγαπάς είναι αυτό το οποίο θα σε οπλίσει.

Και στέκεις να ψάχνεις τα ανυπόταχτα βλέμματα. Αυτά που σε κοιτούν στα μάτια με αλήθεια.

Ίσως η ελπίδα να είναι ο στροβιλισμός αυτών των βλεμμάτων.

Ίσως η πτώση τους να έφερε το φόβο.

Είναι άραγε αγώνας δρόμου η ζωή;

μνήμες

Στροβιλισμοί αισθήσεων χωρίς παύση. Κυματισμοί με τέλος τον ήχο της ταλάντωσης τους. Κάποιοι άνθρωποι μιλάνε για τον έρωτα με έναν τρόπο ξένο προς την επαφή. Αυτός ο τρόπος είναι τραύματα ή βιασμοί. Το σωτήριο είναι ότι αυτοί οι στροβιλισμοί αισθήσεων με κυματισμούς χωρίς παύση είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου.

τύπου ρίμα

Το Σύμπαν λέει μάλλον δεν είναι λείο. Το έχω σαν ένα συγκεκριμένο συνδυασμό χρωμάτων και υφής αυτό το λείο. Δεν μπορώ να το περιγράψω, στην ανθρώπινη του όμως διάσταση, το λέω μεμβράνη του εγκεφάλου. Και αυτό επειδή καταλαβαίνω την αλήθεια του λόγου όμως δεν έχω ιδέα τί λένε τα ιατρικά βιβλία. Κάπου εκεί η ψυχή με το νου συνεργάζεται με τον ηλεκτρισμό του σώματος και τα σήματα που στέλνει ή λαμβάνει, διαπιστώνω, φέρουν κι εγκοπές. Το σκοτάδι και το φως. Μία διττή φύση περιστροφών που στροβιλίζουν την ταχύτητα του νου. Και κάπου εκεί η βία φθείρει με κάθε τρόπο το σώμα. Δεν την αποφεύγεις. Γι'αυτό ο Θεός είναι μία δύναμη και όχι μόνο φως.