dallas

πόρνη λοιπόν..

να με χαρίσεις

χωρίς καν 

να με γευτείς.

έτσι  έχει η ψυχή

.άτιμη..

 

εξομολόγηση

Ξεσήκωσα αστέρια

να παγιδεύσω το Θεό

 Σιχάθηκα το Θάνατο

Τρέμω στον έρωτα εαυτόν.

για τον Κωνσταντίνο Χατζησταύρου

Ρίχνω το βλέμμα μου στη γη

τα γόνατα μου προδομένα

Άραγε θα'ρθώ 

να σπάσω το κακό

Να ξεχαστείς

Να ανακουφίσω

ότι απέμεινε 

από του κράτους την πληγή

Χαρίζοντας σου ρόλο στρατηγού

σε εκείνα τα συμπαντικά

 τα ξένα

μάριος

Σφηνώσανε ελπίδες

και σ'ονειρεύομαι ξανά

Σα να'σαι εδώ

Λίγο και θα'ρθείς

Ήδη κουβαλάω το παιδί σου

ήδη σε παντρεύητκα

Πόσο ακόμα?

Λες και δεν έφυγες ποτέ

Διώξε τις ελπίδες

έτσι κι αλλιώς χεσμένα 

όλα μου τα είχες.

παράνοια

Κίνησα να βγω

μακραίνοντας

όλο και πιο κοντά στη Φύση

Με ένα Θεό και Δυο και Τρεις

βουτώντας σε νερά από θειάφι

Τα μαλλιά μου, μου'ταξες

μονάχα αυτά, τη δύναμη κατέχουν

Ψάχνοντας μέσα μου

κοντά Σου να βρεθώ

πες μου το νόημα

να συνεχίσω να'μαι εδώ

όταν Εσύ και όλοι Εσείς

στα άπειρα τις μήτρες μας κρατάτε

τάχα αδιάφοροι

για το δικό μου το καλό

Γι'αυτό λοιπόν Σου απαιτώ

να μου φανείς

να'ρθείς να με γνωρίσεις

να πεις πού έσφαλα 

σημάδια μην αφήσεις

Κι εκεί ψηλά στης Οίτης τα βουνά

μου παρουσιάστηκες

και στο μυαλό μου μπήκες

με ένα ψαλίδι αιχμηρό

να μου προσφέρεις νίκη

τινάζοντας μου τη βρωμιά

ακούγοντας τη φρίκη

Θα σε σκοτώσω

Θα σε βρω

και θα σε κυνηγήσω

μέχρι το θάνατο

Εγώ θα σε κινώ

μου'πες

πετώντας με στην τύχη.

Άσκηση πάνω στο ποίημα ''Εγκλωβισμένος'' του Τσαρλς Μπουκόβσκι

Αν με θέλησες αναρωτιέμαι..

ήταν αγάπη τάχα 

ή ένας θρόνος να ανέβεις

Σε παρακάλεσα..

μη γδύσεις την ντροπή μου

φοβάται η ψυχή μου

μη γδύσεις την ψυχή μου

θα δεις το πόσο ντρέπομαι

Κι εσύ με πέταξες..

παράγκα

Με τρύπησαν πισώπλατα μαχαίρια..

τόσο πολύ μου βύθισαν το φόβο

που ξάνοιξε η ψυχή

και βγήκε πάλι ομορφιά.

φακές

Ξέβρασε η ψυχή μου σίδηρο,

πίνοντας ξύδι στην υγειά σου.

απώλεια

Πιο κοντά μου δεν μπορούσες..

εφαπτόμενος στα κύτταρα..

για να ελέγξεις τί;

πόσο τραγικά θα το'θελες

να σου γελάω;

Η ΜΉΤΡΑ

- Καλημέρα μικρή μου Ζοζεφίνα, τί κρατάς εκεί;

- Κρατάω την Ειρήνη.

-Προσεχτικά ζωή μου μη σου πέσει. Θα σπάσει. Φαίνεται ευαίσθητη πολύ.

- Ναι, είναι. Με ταλαιπωρεί, αλλά ευτυχώς είναι ελαφριά.

- Πού θα την πας;

- Στον Πόλεμο. Έμαθα τον ξύπνησαν στην Αφρική ενάντια σε μια φυλή, αρχέγονη, κρυφή. Έχω την Αυτογνωσία στην καρδιά και πήρα λίγο Αγάπη για αρχή. Την έβαλα στην τσέπη.

- Έχεις να κάνεις ταξίδι θλιβερό. Πήρες τη Μουσική κοντά στην αγκαλιά σου;

- Αχ ναι! Η ευλογία. Σε ευχαριστώ το είχα ξεχάσει. Η ζούγκλα τους θα έχει εκνευρισμό και θα μου χρειαστεί το όπλο αυτό. Ανάταση ψυχής πρέπει να πάρουν όλοι εκεί, αλλιώς το τέλος της θα’ ρθεί. Με συγχωρείς πρέπει να βιαστώ. Έχω αργήσει και φοβάμαι ότι οι ιθαγενείς είναι ανήσυχοι ετούτη τη στιγμή.

- Σε χαιρετώ γλυκιά μου Ζοζεφίνα. Να προσέχεις.

- Σε χαιρετώ Χάρε μου Σοφέ, θα Σε καλέσω με χορό αφού πρώτα συναντήσω τον εχθρό.

συμπερασματικοί σύνδεσμοι

- Ώστε λοιπόν απηύδησες?

-Ναι σου λέω.

- Άρα αποφάσισες?

- Την ίδια στιγμή.

- Επομένως είσαι σίγουρος?

- Σαφέστατα.

- Τότε να το πεις.

- Ύστερα από την αυγή, έπειτα από τούτη τη σφαγή, σίγουρα.

- Έτσι λοιπόν είχαν τα πράγματα!

Που να ήθελες δεν το φανταζόσουν.

- Έτσι λοιπόν είχαν, ναι.

Για ένα μάτσο αγκάθια έκλεισα τα φύλλα μου.

Εγκλώβισα το είναι μου στο τότε του απόντος.

Και ήρθε αυτή και μ’ έσφαξε στα σωθικά του μη κατέχοντος παρόντος. 

 Ώστε να βγει απ’ την ψυχή το ρίγος του εκλιπόντος.

στο καφενείο

Έβαλα ένα μαντήλι ουδετερότητας

γύρω απ’ το λαιμό μου

Φόρεσα χαμόγελο στο πρόσωπό μου

Πρόσθεσα λίγο χιούμορ στον παλμό μου

Και είμαι έτοιμη

Όχι σας λέω

Δε νιώθω μοναξιά.