Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο με πλαϊνό ανατολικό φως.
Κολλημένο το ποντίκι στα ίδια και στα ίδια της λίστας του youtube.
Κάθομαι και γράφω αυτά που παρατηρώ να συμβαίνουν διάχυτα στις ραδιοσυχνότητες.
Κάθομαι και ξεχνάω ότι δεν επαναλαμβάνονται πάντοτε τα χρόνια εκείνα τα μαγικά.
Και με λούζω με το φως του Φεγγαριού.
Το ξέχασα κι αυτό.
Να του συζητάω να μου απαντά.
Περίεργο πλάσμα η Φαντασία.
Τα σήματα της μέσω της αλληλεπίδρασης της πληροφορίας
Δημιουργούν μία τόσο έντονη ψυχική επαφή επικοινωνίας
Που στο τέλος δεν θα ανέβω ποτέ στην κορυφή του Σάος.
Όμως υπάρχουν άνθρωποι που με σώζουν.
Μου υπενθυμίζουν ότι δεν είμαι τρελή.
Γιατί με αγγίζουν με την ψυχή τους μέσω της σκέψης
Και συγχρόνως με κοιτάνε στα μάτια και μου το λένε!
Βήμα βήμα χτίζεται η εμπιστοσύνη,
Του εαυτού μας βασικά απέναντι στην αλήθεια μας.
Δίκιο είχε εκείνος ο σύντροφος,
'Προσωπικά δεν εμπιστεύομαι ούτε τον κώλο μου'
Κάπου εκεί ηρεμώ και ακολουθώ τη συμβουλή
'Να συμμετέχεις'
