Πιάσε με αν μπορείς

Πάει τρέχει το μυαλό,

Το Σύμπαν να υμνήσει.

Μέσω της αυτοπαρατήρησης

να προκαλέσει έκρηξη στο σθένος, 

Κάπου εκεί στο στέρνο.

Και με ένα πικρό αναφιλητό

τα χρώματα να εξετάσει.

Γιατί μόνο έτσι τα συναισθήματα μιλάει.

Μεσοποταμία

Δεν θα πάω κόντρα στη δέηση των πηγών των βουνών.

Και όλο μου το είναι φωνάζει Αραράτ.

Στην περιστροφή μου, εκεί στην κορυφή του,

να υμνώ το Σύμπαν. 

Ούτε παράγραφος!

Ίνες από μία απρόσμενη φθορά του βράχου είναι η αφορμή της δημιουργίας των πρώτων αμινοξέων. Κάπου εκεί το Νικέλιο του βράχου είναι η αιτία της έκρηξης του νερού. Του ζωοδόχου. 

Άσκηση πάνω στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη 'ΕΠΕΤΕΙΟΣ'

 Περιορίζω το χώρο μου και με δένω πισθάγκωνα γονατιστή, γύρω γύρω όλο μου το καθισμένο στο έδαφος σώμα μου. Και τρέμει η ψυχή μου από το φόβο. Πόσο τρέμει!

Κάπου εκεί όταν αντιδρώ,

έρχεται η ουδετερότητα και με στρέφει στην ευθεία. Και λύνομαι.

Λύνομαι στην ευθεία του δρόμου των ψυχών των ανθρώπων. 

Και μένω να κοιτώ αδιάφορη την παλινδρόμηση τους στο άπειρο.

Αγχολυτικό

Στέκει βουβά το ύψος μου και όλο του χαμηλώνω.

Στης σκύλας μου τον έρωτα καλύπτομαι, λαίμαργα τη μοναξιά αρπάζω,

και όλο ξεχνώ να πάρω κάποιον αγκαλιά.

Λέω είμαι καλά.

Αυτό το καλά που βαθιά τα σωθικά του στέρνου μου είναι μισοάδεια.

Άσκηση πάνω στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη 'ΕΠΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΕΠΤΑΣΤΙΧΑ'

Η ιδέα στη σκέψη μου παραμορφώνει τον αριστερό μου ώμο και τον κουρνιάζει, καμπουριάζοντας τον, στην αίσθηση του ξάστερου συναισθήματος.

Όταν σου αρκεί η ύπαρξη σου τότε παύει να σου μιλάει το Φεγγάρι;