Ο Τυφώνας των Δερβίσηδων στα με κραγιόν φιλιά, του Πήγασου ανάγκη για φτερά

Γυρίζει άραγε η Στρατόσφαιρα ή είναι το ανθρακικό του όγκου,

για να ζει περιστρεφόμενη η Γη στο Χωρόχρονο του Αιόλου,

όταν εισέβαλε ο Οργασμός,

των κομητών  ο μύρος,

γιατί έτσι θέλησε ο Ήλιος 

παλεύοντας να γίνει ένα

με το άγριο φως όλων των νερών,

των διάφανων Ψυχών, του Φεγγαριού!?

Άσκηση πάνω στο ποίημα "Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ" τoυ Frederic Mistral

Δε σε γνώρισα Έρωτα ποτέ μου,

ακόμα και μέσα στο άπειρο που σε πετούσα των πεπερασμένων Συμπάντων μάζα..

αρνούμενη να ντυθώ σα νύφη Ηλιαχτίδα,

για ένα πέπλο του χρυσού στου ήλιου το κεφάλι

και αντ'αυτού επέτρεψα στον Oscar Wild να μιλάει. 

Κατάρα μου'ριξες όπως ένα αυγό που σπάει..

για τον ιδρώτα του δικού μου κλωναριού 

που θέλει πια, ακέραιο να σε φιλάει

Χριστός (πεζό)

Tα παραμύθια δε φέρουν το μαύρο ως Χάος αλλά ως Αίσωπο όταν ξεφώνιζε ο Αριστοφάνης από ηδονή με το Σωκράτη εραστή του. Αυτά όμως δεν ειπώθηκαν από τους μαθητές του, γιατί η αριστοκρατία του Πλάτωνα έφερε το ψέμα με τη μορφή του Πλάτανου, εξαιτίας του φθόνου, όντας  o τελευταίος ερωτευμένος με αυτόν στον οποίο τελικά προσφέρθηκε το κώνειο σε μια δίκη, ώστε ο ιός που δημιουργεί τον καρκίνο των οστών να υποκλιθεί στο Δάσος ως πλατανόφυλλο για τη σωτηρία της Αξίας της Φωτιάς.

Ένα μεγάλο συγγνώμη στο ροζ, όταν δε θα βάλω το χρυσό για να νικήσει η υποκρισία ενός Υπαρκτού Σουρεαλισμού, ανθρώπων λοξών που έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν καθαρή συνείδηση.
Η επικράτηση του Αριστοτέλη ανά τους αιώνες είναι το αντίστοιχο ''game boy'' του Edison με τον Dickson για να χαθεί η προσφορά της τσουκνίδας στα αγκάθια των χαμένων σπόρων της τριανταφυλλιάς.

Η Ηλιαχτίδα που έφερε τη Μέντα για τη νηφαλιότητα του μέτρου του Ιερού της μαριχουάνας ως Ντα Βίντσι, μιας Κλεισούρας αιώνων απλά γιατί ο Άγιος Αντρέας ήταν ισχυρός αντίζηλος Σου.

Άσκηση πάνω στο ποίημα SPLEEN του Charles Baudelaire

Η Λήθη είναι ένας υπαρκτός λαβύρινθος, παιχνίδια της τα φίδια, σα φιλιά δηλητηριώδη στης μνήμης ματαιοπονία να αγκαλιάσει το άρρωστο μυαλό του Βασιλιά που δε γεννήθηκε με στόχο να αγιάσει.
 Η ευθύνη του νερού οφείλει να του υπενθυμίζει ότι η ζωή αγαπά το κίτρινο χρυσό, ως γνώση του φωτός, στου Χωρόχρονου του δημιουργία.Ως σπέρμα πλέον συμπαντικό πεπερασμένο και υπαρκτό, πόσιμο και αλμυρό του άνθρακα αέρας κι εχθρός.
 Για πόσο ακόμα οι πουτάνες οι ψυχές θα καθορίζουν τη διχόνοια στις γειτονιές, σκλαβώνοντας 'τες στη συνήθεια? και ο Αρλεκίνος κλαίει.
Χάρισε μου το γελωτοποιό σου και θα γίνω το κόκκινο χρυσό σου..να γυρίσω να σε δω, το αίμα σου να σώσω, για το κατεστραμμένο τρίγωνο Εγώ σου, που κάποτε φιλούσε μόνο το Φεγγάρι.

Στην αυθυποβολή

Ο νεροχύτης ως Νεφερτίτη δε χωράει στα σκουπίδια της κατάρας της Βελανιδιάς.
Πιες νερό χρυσό μου και ξεδίψασε με από τα άνοστα φιλιά.
Έλα με το ψέμα της φωτιάς που λέει δε μ'αγαπάς, 
να με φιλάς με μούρα της δικιάς μας εκκλησιάς...
εκείνης του Γέρου του Μωριά

Άσκηση πάνω στο ποίημα ''Άσπονδο υ.γ.'' του τεύχους Εκτός σεζόν (άσκηση επανάληψης)

Η βία Ήλιε είσαι εσύ.
Μέσα στου ύπνου μου τον αργαλειό χορεύεις,
κουτσομπολεύοντας με το πρωί με χλευασμό. 

Ρίχνοντας με στο κενό.

Παρέα είμαι των ομορφότερων δασών.

Χλευάζοντας με τάχα σαν τρελή.. την πιο τρελή,

που εσένα θέλησε να σβήσει.

Γι'αυτό,

Θα ανάψει η Βελανιδιά φωτιά σού κρούω.

Σημάδι στο λαιμό να μου χαρίσει.

Να το κρατώ για φυλαχτό, να έχω κάτι δικό της να φορώ, να το φιλώ.

Ευχόμενη "Δε θα με νικήσεις".