Ήρθε η στιγμή
των μαζικών πεπερασμένων
Συμπάντων του
απείρου Ονείρων,
να κάνουν
ευχάριστο το άνοιγμα του κύκλου στο δρομέα.
Του Έρωτα
τοξοβόλο και αφηγητή,
ταγμένο πάντα
στης αγάπης την αφή,
για της
ελευθερίας το φιλί.
Τότε που η
Διδαχή εγκλώβισε τον πόθο του στη μοναξιά,
την εποχή του
Μαρκήσιου ντε Σαντ,
σε μία μη
τεμνόμενη ευθεία
για μία
ντροπή χαζή
μπροστά στης
Ομορφιάς της τη ροή.
Μην
αντέχοντας ωστόσο τη ζήλια, της λατρείας του για αυτήν.
Φεύγοντας
πάντα μακριά του
τρέμοντας
μπροστά στο μέγεθος της ευτυχίας της ένωσης αυτής.
Κλαίγοντας
τώρα γοερά για την προδοσία της αυτή.
Αρνούμενη
κάποτε την αμοιβαία έλξη τους,
τον
καταδίκασε στη θλίψη της ελπίδας,
μαστιγώνοντας
το δρόμο του με βία στη γλώσσα της σιωπής.
Να μην
μπορέσει ποτέ να φτάσει ξανά στα Ύψη,
παρά εδώ στης
Γης τα χαμηλά να πάψει να πετά, να μην κοιτά.
Άλλαξε όμως
του Χάους η πνοή.
Η Φύση
συμφώνησε να συγχωρεθεί η Διδαχή.
Να ζήσει
επιτέλους ο δρομέας παρέα με αυτήν,
χωρίς τη
ζήλια της λατρείας του για αυτήν,
την αλήθεια
της αέναης δημιουργίας τους,
του γέλιου
αρχή, των πάντων Γνώση βλέμμα.
Καταστρέφοντας
για πάντα
το Χρόνο στης
Ελβετίας την κλεψύδρα,
κρατώντας
πλέον αυτοί, τα ηνία του Χωρόχρονου παλμού τους,
της
σπειροειδής ταλάντωσης χορού τους,
της για πάντα
ένωσής τους,
στο όνομα της
άνθισης του κόσμου αλλαγή.
Ευχαριστώ πολύ τη Μ.Τ. μαζί με ένα μεγάλο σ’ αγαπώ.
