Χριστινού

Το Ήλιο σου

Αρσινόη μου

για ένα φιλί

ματαίωσα

Σ' αγάπησα

σε λιγουρεύτηκα

Και όμως

σε θυσίασα
Με δωρεά
το πάλεψα
υποκλινόμενη
 σε εξύμνησα

                      αγαπημένη μου

αστρολαβία

όση μάζα

τόση η ατέλεια

φύση μου ανθρώπινη

 τη φλόγα σου 

μου ξέχασες

όρια

ανάσα μια στιγμή 

 με πνίγει αυτός ο κόμπος

  όλο πρήζεται ο λαιμός 

 να σηκωθώ δε θέλω

λες και η φρίκη ξεθυμαίνει

όσο δεν κουνιέμαι

όσο σφραγίζω τη κραυγή

 σαν το φαντάρο προσοχή στο σύρμα

προσευχή στη ζωή

 πνίγομαι, το ξέρω ηττήθηκα