Άσκηση πάνω στο ποίημα SPLEEN του Charles Baudelaire

Η Λήθη είναι ένας υπαρκτός λαβύρινθος, παιχνίδια της τα φίδια, σα φιλιά δηλητηριώδη στης μνήμης ματαιοπονία να αγκαλιάσει το άρρωστο μυαλό του Βασιλιά που δε γεννήθηκε με στόχο να αγιάσει.
 Η ευθύνη του νερού οφείλει να του υπενθυμίζει ότι η ζωή αγαπά το κίτρινο χρυσό, ως γνώση του φωτός, στου Χωρόχρονου του δημιουργία.Ως σπέρμα πλέον συμπαντικό πεπερασμένο και υπαρκτό, πόσιμο και αλμυρό του άνθρακα αέρας κι εχθρός.
 Για πόσο ακόμα οι πουτάνες οι ψυχές θα καθορίζουν τη διχόνοια στις γειτονιές, σκλαβώνοντας 'τες στη συνήθεια? και ο Αρλεκίνος κλαίει.
Χάρισε μου το γελωτοποιό σου και θα γίνω το κόκκινο χρυσό σου..να γυρίσω να σε δω, το αίμα σου να σώσω, για το κατεστραμμένο τρίγωνο Εγώ σου, που κάποτε φιλούσε μόνο το Φεγγάρι.

Στην αυθυποβολή

Ο νεροχύτης ως Νεφερτίτη δε χωράει στα σκουπίδια της κατάρας της Βελανιδιάς.
Πιες νερό χρυσό μου και ξεδίψασε με από τα άνοστα φιλιά.
Έλα με το ψέμα της φωτιάς που λέει δε μ'αγαπάς, 
να με φιλάς με μούρα της δικιάς μας εκκλησιάς...
εκείνης του Γέρου του Μωριά

Άσκηση πάνω στο ποίημα ''Άσπονδο υ.γ.'' του τεύχους Εκτός σεζόν (άσκηση επανάληψης)

Η βία Ήλιε είσαι εσύ.
Μέσα στου ύπνου μου τον αργαλειό χορεύεις,
κουτσομπολεύοντας με το πρωί με χλευασμό. 

Ρίχνοντας με στο κενό.

Παρέα είμαι των ομορφότερων δασών.

Χλευάζοντας με τάχα σαν τρελή.. την πιο τρελή,

που εσένα θέλησε να σβήσει.

Γι'αυτό,

Θα ανάψει η Βελανιδιά φωτιά σού κρούω.

Σημάδι στο λαιμό να μου χαρίσει.

Να το κρατώ για φυλαχτό, να έχω κάτι δικό της να φορώ, να το φιλώ.

Ευχόμενη "Δε θα με νικήσεις".