Πιάσε με αν μπορείς

Πάει τρέχει το μυαλό,

Το Σύμπαν να υμνήσει.

Μέσω της αυτοπαρατήρησης

να προκαλέσει έκρηξη στο σθένος, 

Κάπου εκεί στο στέρνο.

Και με ένα πικρό αναφιλητό

τα χρώματα να εξετάσει.

Γιατί μόνο έτσι τα συναισθήματα μιλάει.

Μεσοποταμία

Δεν θα πάω κόντρα στη δέηση των πηγών των βουνών.

Και όλο μου το είναι φωνάζει Αραράτ.

Στην περιστροφή μου, εκεί στην κορυφή του,

να υμνώ το Σύμπαν. 

Ούτε παράγραφος!

Ίνες από μία απρόσμενη φθορά του βράχου είναι η αφορμή της δημιουργίας των πρώτων αμινοξέων. Κάπου εκεί το Νικέλιο του βράχου είναι η αιτία της έκρηξης του νερού. Του ζωοδόχου. 

Άσκηση πάνω στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη 'ΕΠΕΤΕΙΟΣ'

 Περιορίζω το χώρο μου και με δένω πισθάγκωνα γονατιστή, γύρω γύρω όλο μου το καθισμένο στο έδαφος σώμα μου. Και τρέμει η ψυχή μου από το φόβο. Πόσο τρέμει!

Κάπου εκεί όταν αντιδρώ,

έρχεται η ουδετερότητα και με στρέφει στην ευθεία. Και λύνομαι.

Λύνομαι στην ευθεία του δρόμου των ψυχών των ανθρώπων. 

Και μένω να κοιτώ αδιάφορη την παλινδρόμηση τους στο άπειρο.

Αγχολυτικό

Στέκει βουβά το ύψος μου και όλο του χαμηλώνω.

Στης σκύλας μου τον έρωτα καλύπτομαι, λαίμαργα τη μοναξιά αρπάζω,

και όλο ξεχνώ να πάρω κάποιον αγκαλιά.

Λέω είμαι καλά.

Αυτό το καλά που βαθιά τα σωθικά του στέρνου μου είναι μισοάδεια.

Άσκηση πάνω στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη 'ΕΠΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΕΠΤΑΣΤΙΧΑ'

Η ιδέα στη σκέψη μου παραμορφώνει τον αριστερό μου ώμο και τον κουρνιάζει, καμπουριάζοντας τον, στην αίσθηση του ξάστερου συναισθήματος.

Όταν σου αρκεί η ύπαρξη σου τότε παύει να σου μιλάει το Φεγγάρι;

Άσκηση στην άσκηση, απόρροια της ουσίας

 Αν η σκέψη είναι μία μαγνητική σφαίρα τότε λογικά είναι μία συμπυκνωμένη ύλη μαγνητικών πεδίων σε μία ανεπαίσθητη μάζα ως προϊόν σύγκρουσης ή έκρηξης. Ίσως τον Συμπαντικό Ήχο. Ίσως υπό μία μορφή κύματος που συμπυκνώνει κάποιο μέταλλο του αέρα της ατμόσφαιρας της Γης. Δεν αποκλείεται να είναι τα βαριτόνια. Ο νους στο Σύμπαν.

Ξερνάει και διορθώνει το μυαλό μου. 

Παραλληλισμοί, τους λένε. 

Μα αποκλείεται! 

Υπάρχει Νους.

Κακοκαιρία "Bettina"

Ένα καλό έχει η θάλασσα. 

Παίρνει τα σύννεφα μακριά.

Σε μία καταιγίδα ο άνεμος καλπάζει.

Κι εκεί κοντά στο φόβο βυθίζεται στο άτρωτο το στέρνο,

και φτάνεις να ακτινοβολείς το φως.

Το φως όμως είναι πεπερασμένο. 

φμπ

Ποιότητες ορίων, άκρων και στεναγμών.

Μέσα σε ατσάλινα καλούπια γίνεται ο ψίθυρος βοή.

Βοή κόρακος.

Στρέφεις τη σκέψη και σείεται ο στεναγμός του σαν ήχος.

Όχι δεν ψιθυρίζει στο κεφάλι μου.

Ακούω που έπεσαν τα τσίγκινα από απέναντι.

Έχω κι εγώ τα όρια μου.

Την ψύχρα μου. Τις ποιότητες μου!

Την καθαρή συνείδηση

Έρχεται η μνήμη σαν όπλο και πυροβολεί τη σκέψη. Τη διάθεση. Τη ρουτίνα. Εκτονώνονται οι αναμνήσεις φόβων που είναι σαν να γίνονται βίωμα και πάλι. Είναι άραγε μόνο διττές οι εντυπώσεις της πληροφορίας των συχνοτήτων; Αυτό το φαινόμενο, το πιθανότερο διάθλασης της μνήμης, στηρίζεται στο χρόνο κι έχει μία σταθερά.

Στο τώρα

 Το σθένος μου στηρίζεται απόλυτα στην ψυχραιμία μου και η κρίση δείχνει να θέλει τόσο δα για να παλινδρομήσει σε παρελθοντικές μάχες. Πόσο να ξεφύγεις και πόσο να κουμπώσεις στον εαυτό σου; 

Carbonate over the rainbow

 There is a crystal somewhere out there that grabbed the light from the stars and became life on Earth.

Χθες το βράδυ

Ίσως τα οστά να δημιουργούν τις μνήμες των πρωτονίων. Ίσως να αφορούν μία απόρροια του Συμπαντικού Ήχου. Ο ρυθμός πάντως είναι σίγουρα χορευτής, μπορεί κι ένα μόριο που αυτοσχεδιάζει σε ατομικό επίπεδο. 

Οι εντυπώσεις

Οι εντυπώσεις είναι κάτι σαν ταλαντώσεις που πάλλονται στο στέρνο αναμοχλεύοντας το νου. Σαν φωτογραφικά κλικ του παρελθόντος που μας διαταράσσουν σε επίπεδα. Ή μήπως μας διατάσσουν;

Deep inside my heart

 Έχω μία αίσθηση αυτοκυριαρχίας που ισορροπεί σε λεπτές λεπίδες φόβου και ομορφιάς.

Οι σφαίρες του νου

Μέσα σε μη ασφαλισμένα όπλα κράτα γερά τον άνθρακα κόντρα στον καθρέφτη. Οι αντανακλάσεις του βράχου φέρουν φωταύγεια. Από το φως προκύπτει ο υδρατμός. Το νερό.

D !

Η αποδοχή και η Ηλιαχτίδα κουβαλάνε το ίδιο χρυσό του πορτοκαλιού. Τη βιταμίνη εκείνη που ρίχνει τα χαμόγελα στο ζύγι.

Η αποδοχή του τρωτού

"Όσο κρατάς ζωντανή την αθωότητα  μέσα σου τόσο παύει η βία. Και είναι τόσο ξεκούραστα! Τόσο αθώα!"

Δολοφόνος Ψυχών

Νομίζω θα πρέπει να αγκαλιάσω τη σκοτεινή πλευρά μου και να φροντίζω να με προστατεύει πάντα. Το καλό δεν δύναται χωρίς το κακό και τούμπαλιν. Η χρυσή τομή μεταξύ του γιν και του γιαν είναι η ειλικρινής, καθάρια, αποδοχή. Η φωτεινή και η σκοτεινή.

Στην ουδετερότητα συμφιλιώνεσαι. Στο ουδέτερο φορτίο ή σε ουδέτερο πεδίο, ποιό είναι το τελευταίο;

 Στα ρηχά πετάω ένα βότσαλο, μα κόντρα το νερό της θάλασσας κάνει τις κινήσεις του αργές. Εκκωφαντικά δείχνει να χτυπάει στον πάτο, τον γεμάτο χαλίκια, και σκέφτεσαι μετέωρα τη σιωπή της πτώσης. Στο μάταιο δεν επιπλέεις, κάθεσαι στα ρηχά.

Ταλαντώσεις

Τα κύματα με ορμές πέφτουν είτε σε βράχια είτε σε ακτές. Να ανησυχείς όταν το νερό υπερχειλίσει. Η ομορφιά κάποιων πράγματων είναι ένα κλικ από την απόφαση της επιλογής που θα διαβείς.

..δρόμοι που ομορφαίνουν την πορεία να είναι τα κλικ

Για έναν όμορφο μήνα

 Είναι σαν η χημεία των σωμάτων να κουβαλάει τη διαφάνεια της γνώσης τους. Ίσως η λάμψη τους να συντηρείται από την υγρασία, το μόνο σίγουρο είναι ένα φαινόμενο των άστρων!

Επί της παρούσης

Πόσος ύπνος χρειάζεται για 20 χρόνια χαμένα;

Δεν θάφτηκαν ακριβώς, πρέπει να σβηστούν.

Σβήνονται οι μνήμες του ασυνειδήτου;

19/3/2023 στο πατρικό

Ο προσωπικός Συμπαντικός μας Ορίζοντας είναι τα ψυχικά μας όρια.
Η ληστεία μίας ψυχής είναι ο βιασμός της φύσης των πραγμάτων.
Ποιών πραγμάτων!; Των άτρωτων.
Όμως είμαστε όλοι πεπερασμένοι και ο Θάνατος δεν είναι αλήτης.