Περιορίζω το χώρο μου και με δένω πισθάγκωνα γονατιστή, γύρω γύρω όλο μου το καθισμένο στο έδαφος σώμα μου. Και τρέμει η ψυχή μου από το φόβο. Πόσο τρέμει!
Κάπου εκεί όταν αντιδρώ,
έρχεται η ουδετερότητα και με στρέφει στην ευθεία. Και λύνομαι.
Λύνομαι στην ευθεία του δρόμου των ψυχών των ανθρώπων.
Και μένω να κοιτώ αδιάφορη την παλινδρόμηση τους στο άπειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου