Η μοναξιά των Χριστουγέννων στηρίζεται σε μια μπουκιά μελομακάρονου. Για όσους χτύπησε την πόρτα, ταράζοντας τα νερά του Χάους, να γνωρίζετε ότι το ήλιο είναι ένα κίτρινο πλαστικό, που στο γόνατό μου επιμένει να φάει λάχανο τουρσί, χωρίς να σκέφτεται ότι η γη θα ανατιναχτεί. Απλά γιατί η τελευταία συμφωνεί. Εύχομαι η πόρτα που θα ανοίξει η στιγμή, να φέρει ευτυχία σε ανθρώπους με κομμένα κεφάλια κάπου στη Συρία..μα και σε μας που μας πάνε για λαγνεία..μιας άγνοιας επικίνδυνης εξουσίας ενάντια της διδαχής, χωρίς υποκρισία. Καλά Χριστούγεννα Ινδονησία, πρέπει να κάνω μαστογραφία. Για το Νίκο Αντωνιάδη
