για τον Κωνσταντίνο Χατζησταύρου

Ρίχνω το βλέμμα μου στη γη

τα γόνατα μου προδομένα

Άραγε θα'ρθώ 

να σπάσω το κακό

Να ξεχαστείς

Να ανακουφίσω

ότι απέμεινε 

από του κράτους την πληγή

Χαρίζοντας σου ρόλο στρατηγού

σε εκείνα τα συμπαντικά

 τα ξένα