Ένας Έρωτας της Αγάπης

Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι. Ας μην ανακαλύψουμε ποτέ τον τροχό. Να ζούμε άγριοι και ελεύθεροι, μέσα στους κανόνες της Φύσης. Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι, η Φωτιά να μην φέρει ποτέ αστέρια που θα γεννήσουν τους Ουρανούς των Εραστών.

Ας μην απελευθερωθούμε ποτέ,

πάνω στα όρια του Φωτός,

εκείνα τα άπειρα τεμνόμενα στους Ήλιους των οργασμών.

Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι,

αν έτσι αποφασίσεις να φέρεις τον Θεό.

Θα στον ορίσω εγώ.

Στην πυκνότητα ενός Τίποτα θα καταλήξω,

απλά να σε αγκαλιάσω.

Να με σφίξω πάνω σου,

όπως τότε νήπιο, μόνο εσένα αγαπούσα.

Σε θυμάμαι πάντα.

Στον Έρωτα και στην Αγάπη θα ποντάρω,

και κρίνε εσύ το φεγγάρι της Άρτεμις.

Ποτέ σου δεν συμπάθησες την αθωότητα της.

Αυτή είναι όμως και η βία του Φωτός της.

Η αθωότητα της.

Πόσο σε ικανοποιεί η βία!

Μέσα σε αυτό το χαρούμενο μυαλό σου

θέλησες να κλέψεις τη γεύση του οργασμού της.

Μήπως όμως με είχες με το καλησπέρα;

Αδρεναλίνη

Ταξιδεύει το μυαλό,

στους έρωτες και στα σπαθιά.

Σαν μία αιχμηρή τομή με αίμα,

Που νικάει το Πλάσμα της

Ιδιοσυγκρασίας των Νερών της Γης.

Μυρίζει εφηβεία το σπέρμα των καρπών,

και η σάρκα μου φωνάζει!

"Θάνατο και Βιασμό",

Για ποιόν,

αν όχι για τον εκκωφαντικό Ήχο

των νεκρών παιδιών!

Μωρών.

"Ηρώδη!!"

Μη μου τους κύκλους τάραττε, είπε μία πεταλούδα

Και άνοιξε η Ελπίδα αφόδευση στον Ήλιο.

Για ποιό τιτίβισμα,

αν όχι σε αυτό των Δέντρων!

Τραύματα εν Ελύτη, Χρόνια πολλά Χριστινού!

Έχω έναν ρυθμό,

που έχει ανάγκη,

για ήχο στον παλμό.

Βγαίνει από τα δάχτυλα,

σαν σε πλήκτρα.

Όμως μόλις συνειδητοποίησα,

ότι για κλακέτες πήγαινα.

Τώρα είναι αργά,

και το αρμόνιο υπάρχει ακόμα,

Όμως έρχεται σαν σπίθα ο Hendrix

να μου πει, ότι

if 6 was 9, don't you mind!

We will survive!

But it is 6,

και μου'πε,

"Play on drums!'

Ψυχωτικά μιλώντας!

Κάπου, κάποτε στη Λευκάδα.

Το νησί που ξεστράκοισε 

και άφησε τον Καύκασο νησίδα!

Στην Ήπειρο ένα δάκρυ!

Όμως είμαι ανιστόριτη εγώ,

και ας μην μιλώ μπροστά σε μία ωμή αλήθεια.

I don't want to escape myself,

but I'm sceard to dive right into it!

My mind flies up to the truth of the universe,

και του μιλώ!

To start studying, or not?

Carpe Diem, my friend,

and when the need for Technology

escapes reality,

then the mirrors of Ni,

will arise for the good,

up to the skies!

Nobody, who shall survive!?

Θέλω ειρήνη

Μάζεψε τα φτερά σου,
και κρύψε τα καλά!
Μας κυβερνάει το όπλο,
που είναι καύλα όταν σκοτώνει.
Θα ξετρελαθεί με τα φτερά σου.
Θα στα πυροβολήσει ελεύθερος σκοπευτής,
το όπλο,
ακριβώς εκεί που σπάνε,
και παύεις να πετάς.
Πέφτεις και μετά έρχεται η καρδιά.
Ή τα ψαχνά.
Κρύψε τα φτερά σου φυλαχτό,
και διέκρινε ό,τι καλοσύνη.
Θα την καταλάβεις, δεν θα τρέμουν από το φόβο τα φτερά.
Μάζεψε τα,
να σε έχουν στα ζεστά.

Αυτά είναι η φωλιά.
Μας κυβερνάει ένα όπλο,
που είναι καύλα να σκοτώνει!

Άτιτλο

Στον αφρό τους,

το ψέμα και η αλήθεια,

είναι θέμα καθρεφτών,

τόσο λεπτών,

που γίνεται ο άξονας του Εγώ

κυρτός.

Σκέφτομαι και γράφω

Βλέπω μία εικόνα και μου αρέσει.
Εφόσον διαπιστώσω τον όγκο της,
παρατηρώ τις αναλογίες της.
Χαμογελάω ή όχι;;
Φαντάζομαι μακριά και τη βλέπω με χρώματα που κρύβουν έννοιες.
Στα κοντά, ξέρω μόνο να παρατηρώ τη σκέψη μέσα στη σφαίρα της πραγματικότητας. Την εν τέλει διάφανη μεμβράνη.

Νομίζω ότι ο προσωπικός στόμφος οφείλει να βάζει αυτογκόλ στον έρωτα.
Πώς τολμάς να μιλάς για έρωτα, εσύ!;
Να'χουμε να λέμε για καθρέφτες!

Βλέπω μία εικόνα και την φαντάζομαι με ευτυχία.
Τί είναι ευτυχία;
Ο αφρός της θάλασσας, και μύρισε νεκρούς.
Τί εποχή, και υπάρχει βάλσαμό της;
Βλέπω μία εικόνα και νιώθω άβολα.
Φοβάμαι ότι είμαι δειλή.

Μη πολικότητα

 Η σπείρα μπορεί να ξεκίνησε με έναν στόμφο.

Τώρα αν ο στόμφος πνίγει και την ντροπή,

τότε μόνο οι συμβολισμοί και η προσευχή

ενός περιστρεφόμενου δερβίση,

μπορούν να ορίσουν την ντροπή,

σαν μηχανισμό διάχυσης καμπυλοτήτων,

από έναν συνδυασμό διάφανων καμπυλοτήτων,

μέσα στη σφαίρα της πραγματικότητας,

στην ατμόσφαιρα.

Οι συμβολισμοί σε μία προσευχή

κρύβουν την αλήθεια της δόνησης της,

κατά τη διάρκειά της.

Οι κάθετες γωνίες του λόγου

πάνω στην εφαπτομένη

αυτών των καμπυλοτήτων της ατμόσφαιρας.

Ο ήχος για την ακοή είναι σημαντικός

γιατί, ίσως, το κερί αυτό μέσα στο αυτί

να ρυθμίζει στις καμπυλότητες

τη διακύμανση, και άρα διάχυση τους

στην ατμόσφαιρα,

με τη δόνηση του.

Η Βαρύτητα είναι ένας Νους;