Αδρεναλίνη

Ταξιδεύει το μυαλό,

στους έρωτες και στα σπαθιά.

Σαν μία αιχμηρή τομή με αίμα,

Που νικάει το Πλάσμα της

Ιδιοσυγκρασίας των Νερών της Γης.

Μυρίζει εφηβεία το σπέρμα των καρπών,

και η σάρκα μου φωνάζει!

"Θάνατο και Βιασμό",

Για ποιόν,

αν όχι για τον εκκωφαντικό Ήχο

των νεκρών παιδιών!

Μωρών.

"Ηρώδη!!"

Μη μου τους κύκλους τάραττε, είπε μία πεταλούδα

Και άνοιξε η Ελπίδα αφόδευση στον Ήλιο.

Για ποιό τιτίβισμα,

αν όχι σε αυτό των Δέντρων!