Ένα ερωτικό ποίημα

Έρωτας ή Θάνατος; Έρωτα, Έρωτα κραυγάζω, με μία μαχαιριά στην καρδιά. Να έρθει να κοπάσει όλη αυτή η βία, που τη λίμπιντο μου ξεχειλίζει. Σαν τριαντάφυλλο πάνω στον Θάνατο, έρχεται και πέφτει, δεν ξέρει να χάνει ή νικά;

For E.

I have given my heart to a ghost. Sometimes he appears as something not. Sometimes I'm sure it is him, Some others I am not.

I want so much to make love with him! This matrix is so deep in me.

I have a challenge now in reality, And I got confused.

Θεέ μου Μεγαλοδύναμε

Ο Έρωτας και η Αγάπη κεντήσανε ένα πλεκτό,

για φυλαχτό,

και με σκέπασαν,

σαν στα φτερά μου,

όταν τους έχασα από τον δρόμο μου.

Κοιμόμουν όταν με βρήκαν.

Ένα ποίημα

Ένα σενάριο είναι το ψεύδος. Μία μικρή αλήθεια εκ των έσω. Μία προστασία, αλλά και μία προδοσία. Υπάρχουν λέει Άγγελοι του Ψεύδους. Αυτοί που είναι οι στρατιώτες του Έρωτα. Πολλά τα σενάρια τους. Πολλά τα κόλπα τους. Ζιγκολό τους είπα, με έκαναν όμως μάγκα.

Γιατί; γιατί λέω την αλήθεια όπως την είδα. Γενικά δεν βγάλαν άκρη.

Ψέματα τολμώ να πω, και από τους πονηρούς μαθαίνω. Στο τέλος η αθωότητα μου όμως κυριεύει. Με την αφέλεια και την εμπιστοσύνη της, σαν το θεριό, το ψάρι, την άτρωτη αλήθεια της αφήνει να προσμένει.

Ο Έρωτας της Αγάπης

Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι. Ας μην ανακαλύψουμε ποτέ τον τροχό. Να ζούμε άγριοι και ελεύθεροι, μέσα στους κανόνες της Φύσης. Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι, η Φωτιά να μην φέρει ποτέ αστέρια που θα γεννήσουν τους Ουρανούς των Εραστών.

Ας μην απελευθερωθούμε ποτέ,

πάνω στα όρια του Φωτός,

εκείνα τα άπειρα τεμνόμενα στους Ήλιους των οργασμών.

Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι,

αν έτσι αποφασίσεις να φέρεις τον Θεό.

Θα στον ορίσω εγώ.

Στην πυκνότητα ενός Τίποτα θα καταλήξω,

απλά να σε αγκαλιάσω.

Να με σφίξω πάνω σου,

όπως τότε νήπιο, μόνο εσένα αγαπούσα.

Σε θυμάμαι πάντα.

Στον Έρωτα και στην Αγάπη θα ποντάρω,

και κρίνε εσύ το φεγγάρι της Άρτεμις.

Ποτέ σου δεν συμπάθησες την αθωότητα της.

Αυτή είναι όμως και η βία του Φωτός της.

Η αθωότητα της.

Πόσο σε ικανοποιεί η βία!

Μέσα σε αυτό το χαρούμενο μυαλό σου

θέλησες να κλέψεις τη γεύση του οργασμού της.

Μήπως όμως με είχες με το καλησπέρα;

Αδρεναλίνη

Ταξιδεύει το μυαλό,

στους έρωτες και στα σπαθιά.

Σαν μία αιχμηρή τομή με αίμα,

Που νικάει το Πλάσμα της

Ιδιοσυγκρασίας των Νερών της Γης.

Μυρίζει εφηβεία το σπέρμα των καρπών,

και η σάρκα μου φωνάζει!

"Θάνατο και Βιασμό",

Για ποιόν,

αν όχι για τον εκκωφαντικό Ήχο

των νεκρών παιδιών!

Μωρών.

"Ηρώδη!!"

Μη μου τους κύκλους τάραττε, είπε μία πεταλούδα

Και άνοιξε η Ελπίδα αφόδευση στον Ήλιο.

Για ποιό τιτίβισμα,

αν όχι σε αυτό των Δέντρων!