Ένας Έρωτας της Αγάπης

Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι. Ας μην ανακαλύψουμε ποτέ τον τροχό. Να ζούμε άγριοι και ελεύθεροι, μέσα στους κανόνες της Φύσης. Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι, η Φωτιά να μην φέρει ποτέ αστέρια που θα γεννήσουν τους Ουρανούς των Εραστών.

Ας μην απελευθερωθούμε ποτέ,

πάνω στα όρια του Φωτός,

εκείνα τα άπειρα τεμνόμενα στους Ήλιους των οργασμών.

Ας γίνουμε πρωτόγονοι πάλι,

αν έτσι αποφασίσεις να φέρεις τον Θεό.

Θα στον ορίσω εγώ.

Στην πυκνότητα ενός Τίποτα θα καταλήξω,

απλά να σε αγκαλιάσω.

Να με σφίξω πάνω σου,

όπως τότε νήπιο, μόνο εσένα αγαπούσα.

Σε θυμάμαι πάντα.

Στον Έρωτα και στην Αγάπη θα ποντάρω,

και κρίνε εσύ το φεγγάρι της Άρτεμις.

Ποτέ σου δεν συμπάθησες την αθωότητα της.

Αυτή είναι όμως και η βία του Φωτός της.

Η αθωότητα της.

Πόσο σε ικανοποιεί η βία!

Μέσα σε αυτό το χαρούμενο μυαλό σου

θέλησες να κλέψεις τη γεύση του οργασμού της.

Μήπως όμως με είχες με το καλησπέρα;