-Κόκκινο σομών λευκό, τί εννοείς? Ότι το κίτρινο, στο μώβ πράσινο δεν είναι κακό!?είσαι τραγικός και ηλίθιος. Φώναξε το γκρι λευκό. Και τί είναι το κίτρινο!? αναφώναξε.
-Η γνώση.
-Η γνώση!?εμένα μου λένε η αρρώστεια.
-Εξαρτάται πώς θα το δεις. Ο πόνος πολλές φορές δημιουργεί γνώση.
-Το κίτρινο και η χρυσή τομή?
-Τί εννοείς?
-Τα όρια. Οι δρόμοι για τις πύλες.
-Αχ μη το θέτεις πάλι έτσι.
-Μα διαφωνείς ότι μπήκε το λευκό?
-Εννοείς το λευκό και το πρίσμα?
-Ποιός έστειλε το πρίσμα? Λέγε.
-Με τρομάζεις.
Το κόκκινο σομών λευκό ανακάθησε και με διάθεση συμφιλίωσης απάντησε.
-Για αυτό κάλεσα το μαύρο, να φέρει το καφε, ενώ το γκρί λευκό έστεκε σχεδόν απειλητικό δίπλα του. Το συναίσθημα υποθέτω, συνέχισε, θα ταν λευκό. Αλλα στο τέλος πολλες φορές δεν ξέρεις. Σχεδόν πάντα.
-Και το μαύρο!?έκανε κακό? ρώτησε το γκρί λευκό σχεδόν βουρκωμένο.
-Έφερε απλά το μπεζ. Το σύμπαν μας. Την αλήθεια μας. Στεκόμαστε όλοι πάνω σε μια κοινή αλήθεια. Την ύπαρξη. Αυτό από μόνο του μας συνδέει μεταξύ μας. Αν σκεφτείς ότι υπάρχει Τέχνη, Επιστήμη, Πολιτική. Αυτές ενυπάρχουν μέσα σε μια κοινή αλήθεια. Την ύπαρξη. Οι ίδιες οι ιδέες και τα σύμβολά τους σε ένα άλλο σύμπαν είναι υπάρξεις. Όλα εμπεριέχουν ύπαρξη δεδομένου ότι ο Ήχος είναι τουλάχιστον ένας παλμος. Και πραγματικά πιστεύω άνθρωποι, αν απευθυνόμουν σε κοινό, η αλληλεγγύη είναι η ουσιαστικότερη αλήθεια, έννοια άρα και ύπαρξη ειδικά στην εποχή του 2015 που διανύουμε.
-Σ'αγαπω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου