Καλημέρα

"Δεν υπάρχει αληθινό!",

μου είπε μία φωνή από το Υπερπέραν της συνείδησης μου.

Τώρα ποιό Υπερπέραν!;

Αυτό της διάχυσης της συνείδησης μου,

εκτός της σφαίρας της πραγματικότητας μου,

Που έρχεται σε επαφή μέσω της πληροφορίας του φωτός,

ίσως και επικοινωνία,

Με τα πλάσματα που κατοικούν στην Ηλεκτρομαγνητική Ακτινοβολία.

Visions

Down and around

Inside the ground

Up and everywhere

Somewhere in space

Sitting in the middle

On an ancient marble

I'm thinking

"The community

needs peace"

But as I am stuck

in the middle

I choose not to kill

the conflict dog!

Which conflict?

Between humans and spirits.

Who finally won?

Not electricity.

 

Παρατήρηση

Της αράχνης ο ιστός, 

αυτός που γατζώνεται για τη φωλιά της,

και η κίνηση της μαριονέτας του Εγώ

στον Εαυτό του άλλου,

Έχουν παρόμοιο μηχανισμό!

Μονολογεί το τιτάνιο

"Το ρεαλισμό επισκέφτηκε η σοφία,

και διέρρευσε το χάος.

Για να γίνει νεύρο στη Γη.

Ο Ήχος είναι το μέσο των συναισθημάτων στην πληροφορία του φωτός.

Εν αρχή το γέλιο.

Τον ήχο τον ορίζει η ευγένεια του Ήλιου

και το πρώτο Σ'αγαπώ έφερε

τον όγκο των πρωτονίων.

Τον όγκο εκείνο που έφερε το οξυγόνο στις σκιές.

Ποιές σκιές;

Αυτές τις μεταξύ μας."

Χωρίς κομπίνα

Δεν τον βρίσκεις εύκολα τον άνθρωπο τον μετριοπαθή.

Σκότωσε τον αν θες, σ'έχει προλάβει.

Ξέρει να θαυμάζει και να προλαμβάνει.

Ξέρει να δικαιολογεί.

Σκότωσε τον, να ανατιναχτεί η τιμιότητα να διαμελιστεί.

Πλατωνικός οργασμός

Κρυφές επιθυμίες,

που τα είδωλα τους,

προκαλούν λανθάνοντα προαισθήματα,

Και αφήνουν στο τέλος έναν οργασμό χωρίς γεύση,

μόνο του μέσα σε ένα τεράστιο πόθο έμπνευσης.

Μα, γιατί;

Δεν το προκαλείς.

Έρχεται και κυλάει μέσα σου.

Σαν να σε παρακολουθεί ασταμάτητα, παντού.

Είναι ο πόθος του ανδρός που εμπνέει;

Αυτός που επιθυμεί να κατευθύνει;

Είναι η παράδοση του όχι μου;

Είναι δικό μου ή ένα σχοινί που τέντωσε;

Δεν ξέρω.

Ο χρόνος θα δείξει.

Εγώ είμαι θήραμα.

Ένα θήραμα που εμπνέεται και ρέει.

Συχνότητες σε καμπυλότητες

Στο Λευκό Μαύρο,

Ο Δίας και η Ήρα παίζουν πιάνο.

Δεν έχω καταλάβει τί ζητάνε από την Αγάπη!

Είναι στα μαύρα της χάλια κάπου εκεί μπροστά,

Από το Λευκό Μαύρο πιάνο,

Πάνω σε ένα βάθρο.

Κάνουν βουντού στο βάθος του Λευκού Μαύρου πιάνου,

Ο Δίας και η Ήρα,

Με κάτι φαρδιά ραβδιά,

Για τη βασανισμένη Αγάπη.

Δεν ξέρω αν σώθηκε η ψυχή της Αγάπης σαν σοκολάτα ή σαν διάνοια τελικά,

Και τα δύο όμως χρειάζονται προσοχή στη χρήση τους!

haptics

Αν μπερδευτούμε,

τότε να αξίζει τον κόπο.

Διαφορετικά ας μείνει η ομορφιά στη σκέψη.

Η σκέψη δημιουργεί ύλη και ενεργοποιεί τις αισθήσεις.

Σύντομα στον κινηματογράφο!

Πλεύση

Υποψιάζομαι ότι η Γη παλεύει να μου επικοινωνήσει.

Υποψιάζομαι ότι η Γη θα πάει στο Φεγγάρι και όχι το Φεγγάρι πίσω στη Γη!

Υποψιάζομαι ότι η Γη έχει συνείδηση.

Η διαφορά με την ανθρώπινη φύση είναι ότι στην ώθηση της δεν έχει θέληση,

Αλλά την ισορροπία στις δράσεις που δέχεται 

σε σχέση με το Όλον!

Υποψιάζομαι ότι η Γη απέκτησε τάσεις φυγής!

Απαγορευτική έλξη

Πανκ πονκ πανκ,

Ηχούσε η καρδιά.

Μην το κάνεις αυτό,

Πάλευε η σκέψη στο μυαλό.

Πρόβλημα

Η Αγάπη και το πρώτο ηλεκτρόνιο

Αντέδρασαν με τη Γνώση.

Η καρποφορία τους έφερε τον Ήλιο.

Το Φεγγάρι ίσως επιστρέψει!

Θα εξαρτηθεί από την Ειρήνη στη Γη.

Ο συντονισμός των αισθήσεων παράγει ηλεκτρόνια;

A dark poem over hapiness

 I've made it fair play.

Justice is the reaction to lies,

At this net of perception.

Or a nest?

Is it a kind of Wisdom or an Amazon beauty?

Maybe it is Crystal of Death.

Ω Θεοί!

Αν με ρωτούσες για τα σπουργίτια,

Θα έλεγα ότι είναι οι διαιτητές στη ζωή μου. 

Αν με ρωτούσες για τα λιοντάρια,

Θα σου έλεγα ότι στο άνοιγμα της Σπείρας,

υπήρξαν δύο φύλακες μου.

Αν με ρωτούσες για τους αετούς,

Θα σου έλεγα ότι τους απαιτούν τα γεράκια πλέον.

Αν με ρωτούσες για την Άλμπα το σκυλί μου,

Θα σου έλεγα ότι είναι σύντροφος μου.

Και μεταξύ μας!

Οι κότες είναι σε απευθείας σύνδεση με το Θεό.

Για την Άλμπα

 Η σκέψη πέφτει πάντα με καταστροφή,

Σαν πυροβολισμός.

Αυτή η σύγκρουση της στο κενό,

με έκρηξη κι εκτίναξη, 

Έρχεται κόντρα στους φυσικούς περιορισμούς μου.

Κάπου εκεί το ένστικτο της αναπαραγωγής γίνεται δημιουργικότητα.

Η καταστροφή στη σκέψη μόνο την Τέχνη απαιτεί.

Με τη νηφαλιότητα δεν έρχεται η βία.

Η λαγνεία κρύβει δυο παγίδες.

Την άγνοια και την αδιαφορία.

Ο στόχος είναι στο μυαλό γιατί αυτό κουβαλάει τη Γνώση!

67% αναπηρία, Είμαι πολεμιστής

 Σ'εκείνον τον πόλεμο,

Μέσα σε εκείνην τη φωλιά μόνο από μέταλλο,

Ένα μέταλλο μαύρο, βαρύ και συμπαγές,

Σε μία αιωνιότητα,

Δεν θυμάμαι πόσες ήταν οι στιγμές!

Αρχαίοι Σταυροφόροι έδωσαν το τέλος.

Μπήκαν μπροστά μου!

Έδωσαν φως στη φωλιά. 

Με κρατήσαν ζωντανή.

Με παρέδωσαν στ'αστέρια!

Ίσως ήταν κάποιοι Ιππότες της Ρόδου!

Θεέ μου ζω!

Σ'ευχαριστώ!

Η Δύναμη Σου είναι στη διάνοια μου!

Μόνο ευγνωμοσύνη! 

Άσκηση

Το νιώθω ότι είμαστε μία κόντρα στη ροή της τέταρτης διάστασης,

Ένα ενδιάμεσο ενεργειακό κενό.

Ό,τι αυτή η ροή είναι η βαρύτητα του νου με τις αισθήσεις κόντρα και, ίσως, τούμπαλιν.

Εκτινάσσονται με χρώματα.

Με χρώματα που κρύβουν έννοιες και λόγο. 

Κόντρα στην πτώση της βαρύτητας γεννιόμαστε με ωσμώσεις, και να τη η μάζα! Ίσως χαρούμενης! 

Εκρήξεις χρωμάτων που κρύβουν έννοιες και λόγο, κόντρα στα βάθη της ροής μέχρι το μετασχηματιστή.

Το μετασχηματιστή, την καρδιά, που εκπέμπει τα συναισθήματα στη Γη.

Κάπου εκεί η μάζα είναι προϊόν αγάπης.

Στην αγάπη έρχεται ο έρωτας με λόγο κι έναν ομφάλιο λώρο.

Και γεννά μία κόντρα,

με μορφή μάζας, για την επαφή.

Την κόντρα του νου με την καρδιά.

Ίσως του ήχου με τα χρώματα.

Ίσως τον άνθρωπο με την πραγματικότητα του.

Θέλει δύο για την ύπαρξη.

Άσκηση, έμπνευση από τη "Μυθωδία" του Βαγγέλη Παπαθανασίου

Δία έλα,

Να υποτάξεις το μοναδικό,.

Βιάζοντας,

Να σπείρεις αστραπές.

Να κυριαρχήσεις.

Γι'αυτό σε σκότωσε η Ήρα!

Επειδή τη βίασες!

Βιάζοντας, την κέρδισες ξανά, στο δάκρυ της.

Την ίδια την Αγάπη.

Αυτήν που το δάκρυ της Ήρας,

Εκείνο, κατάπιε.

Μεσσηνία

Ένιωθα ότι κλέβω τις ιστορίες

Από τα έντομα,

Και από τα πουλιά τις αισθήσεις.

Συζητούσα με τα σκυλιά.

Είχα ανατολή και δύση.

Λίγο νότο, για τα κρυφά του δέους,

Έστηνα αυτί

Στις ερωτοκραυγές των τσακαλιών.

Κάθε πρωί τραβούσα για δουλειά

Με το σφύριγμα των γερακιών.

Επικοινωνούσα με θαυμασμό,

Αλλά με τιμώρησαν.

Επειδή έκλεβα τις ιστορίες τους.

Έμαθα να χαμογελάω πλέον σφιχτά.

Όμως σπούδασα!

Και τώρα, που πέρασε ο καιρός,

Καταλαβαίνω ότι με συγχώρεσαν!

Κάτι σαν ποίημα

Μεγαλώνοντας νιώθεις όλο και περισσότερο να θες να αναπληρώσεις τα χαμένα χρόνια.

Δεν ξέρω πότε κάτι γίνεται αργά!

Ξέρω μόνο ότι η καμπυλότητα στο χώρο και οι συχνότητες της αντίληψης είναι μάλλον ταυτόσημες και ότι ορίζονται από το φάσμα της Ηλεκτρομαγνητικής Ακτινοβολίας.

Αυτό καταλαβαίνω όπως με παρατηρώ.

Και ξέρω ότι η αντίληψη είναι διάφορες καμπύλες διαβαθμίσεις συχνοτήτων.

Και ξέρω σε τί επικοινωνία έχω φτάσει.

Κάποια πράγματα μερικές φορές απλά παύεις να τα αγκαλιάζεις.

Τα αγκαλιάζεις;

Δεν ξέρω αν θα ερχόταν ποτέ η γαλήνη χωρίς τη λέξη Σ'αγαπώ.

Όμως η μνήμη είναι μία μορφή ενεργής κατάστασης της διατήρησης των ψυχών που χάθηκαν. Θέλει δύο για να είναι κάτι αλήθεια, μου είχαν πει κάποτε!

Και σκέφτομαι, Άλλο τα Παράλληλα Σύμπαντα και άλλο οι διαστάσεις!;

Κάπου εκεί φροντίζω να μην κάψω το φαγητό!

Πινέλος

Από το 2021 μέχρι το 2023 ανέβηκα τρεις με τέσσερις φορές Αθήνα.

Όλες μα όλες τις φορές σε πέτυχα στο τρένο σε αυτό το δρομολόγιο να πηγαινοέρχεσαι!

Κάθε φορά οι ΟΔΟΣ 55 με το Αττική Βικτώρια σε φέρνουν στη μνήμη μου.

Απορώ αν ζεις!

Αττική Βικτώρια, χαμένες στάσεις, σβησμένες ώρες, πόνος για ζωή, λένε οι ΟΔΟΣ 55!

Ζεις;

Τα χαιρετίσματα μου αν με σκέφτεσαι!

Δεν ξέρω πότε θα ανέβω πάλι.

Το ξέρω ότι θα με πετύχεις.

Ζεις;

Όλα καλά.

Μην ανησυχείς!

Κρατάω γερά.

Δεν το ξεχνάω που δεν είχες ταλαιπωρήσει εκείνη την κότα στο νησί!

Ούτε που το κατάλαβε πότε τη χωνέψαμε!

Ούτε ένα κιχ.

Να γυρίσεις στο νησί.

Να ζήσεις εκεί.

Χωρίς χαμένες στάσεις, σβησμένες ώρες, πόνο για ζωή.

Ζεις;

Απόηχος

Και πού στέκομαι;

Πάνω στη βία.

Αυτήν την αιχμηρή.

Σαν της λεπίδας την αιχμή.

Τη στυγνή.

Αυτήν που εκτελεί αλύπητα.

Ό,τι δίνεις παίρνεις, λένε.

Κάπως έτσι η βία ορίζει την καταστροφή,

Εκείνην που θα φέρει τη γνώση,

Για να έρθει η χρυσή τομή.

Είτε σαν ποίηση, είτε σαν ψέμα, είτε σαν μία αλήθεια.

Απολογισμός

Είναι αυτό το Γιν

Και αυτό το Γιανγκ!

Που είναι σαν να ισορροπούν σε καμπύλες,

Με τις ενδότερες σφαίρες τους διφορούμενες.

Δεν ξέρω πώς πας από τη μία σφαίρα στην άλλη!

Είναι σαν δύο διαφορετικέ καταστάσεις,

Που ξετρυπώνουν από την καρδιά.

Δεν πολυμιλάω για τα συναισθήματα,

Ίσως γιατί βρίσκονται στην αντίληψη μου!.

Αυτή η δίοδος ένωσης τους, όμως,

μόνο ένας ποταμός πρέπει να είναι.

Μπορεί ο πάγος.

Άτιτλο

Όταν σε έχω στο νου μου,

Ξέρω ότι η αίσθηση σου,

Μου χαρίζει εμένα έμπνευση.

Έμπνευση διαισθήσεων.

Ιζαμπέλ

Συχνότητες με διασπείρουν,

Με εκτινάσουν στο Σύμπαν

Και με καταπίνουν στην Άβυσσο.

Καταλήγω ότι η μάζα είναι θέμα συχνοτήτων μέσα σε διφορούμενα

ή αντίθετα

ενεργειακά πεδία συχνοτήτων.

Της διάστασης της αύρας μας.

Της τέταρτης.

Έρχονται κόντρα στον άξονα του Εγώ της έμπνευσης.

Μέσα στο πεπερασμένο της μάζας.

Υποθέτω!

A small poem

Whispers come into my mind,

And I am thinking,

"This is how the wind blows!"

2η Έκδοση

Η ψύχωση είναι μία μορφή των δυνατοτήτων

Ή καλύτερα των ταλέντων ενός ανθρώπου.

Ας πούμε οι πιθανότητες του για την αγγελική φύση.

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είδα τα φτερά μου!

Το ένα ήταν μεγάλο και το άλλο μικρό.

Στα σύννεφα να μην πετάς,

Μα κράτα και το ένα πόδι σου ψηλά!

Ο κόσμος των αγγέλων είναι για αυτούς που θέλουν μόνο να πετούν.

Ίσως αυτών που θέλουν μόνο να ονειροβατούν ή να αιθεροβατούν!

Τώρα

Μόλις τελείωσε ο καφές,

Και ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα για τις δουλειές.

Γρήγορα.

Ένα κύμα μοναξιάς πάλλεται σαν φόβος στην καρδιά μου.

Ανεπαίσθητο.

Σκοτεινιάζω παρέα με τον ουρανό.

Εύχομαι να μην βρέξει!

Θα μου άρεσε ωστόσο να ξεκινήσω κεκλισμένων των θυρών!

Είναι αυτά τα πρέπει της αυτοφροντίδας!

Για αυτό λέω ότι το πρέπει χωράει στο σωστό!

Στο ορθό!

Και οι δουλειές φαντάζουν αγγαρεία τώρα!

Τελείωσε ο καφές, πρέπει να καθαρίσω και συννέφιασε.

Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω απλά να βρέξει

Ή να κάνω την υπέρβαση στο τώρα!

Οργανικό ποίημα

Η ομορφιά είναι η λάμψη της ψυχής. Ενώ η χαρά είναι ένα βιομόριο. Ένας μηχανισμός του ανθρώπινου οργανισμού. Η λάμψη της ψυχής ανθίζει κι έρχεται με τη χαρά. 

Κάτι σαν την Κβαντική Μηχανική και τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. 

Η χρυσή τομή του απείρου στηρίζεται στους αισθητήριους νευρώνες της οργανικής ύλης της μάζας μας

Κάτι σαν τους κρυστάλλους με το φως, σε σχέση με το ασβέστιο μέσα μας.

Απογοήτευση

Γιατρέ θέλω να κλάψω και δεν μπορώ

Και φουσκώνω με χαρά

Είναι σαν θα εκραγώ

Στα γέλια

Στο χορό

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή

Που βλέπεις ότι δεν σε σέβεται κανείς

Και πεισμώνω με μανιάτικα Αρκαδίας

Και ενώ ξέρω να επαναστατώ

Απορώ μετά για ποιόν!

Άτιτλο

Νομίζω κάνω όνειρα γλυκά,

Που στο ξύπνιο τα ξεχνάω.

Χαλαρή καθώς αναπολώ.

Έρχονται σαν μνήμες στο μυαλό.

Μπερδεύοντας με στο παρόν.

Με αφήνουν να απορώ,

'Το έζησα αυτό!;΄

Και για λίγο το κεφάλι μου κουνάω.

Όπου υπάρχει σκέψη!

Η συνείδηση είναι κάτι σαν φωτοσκιάσεις.

Ίσως οι εντάσεις της Ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας

Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι.

Μία δηλαδή το συνειδητοποιεί, μία χάνεται.

Ίσως να οργανώνεται αυτόματα όταν η προσοχή στέκει προς αυτήν!

Όταν το φως πέσει πάνω στο σκοτάδι και τούμπαλιν.

Κάπου εκεί συμβαίνει μία έκλειψη Ηλίου,

Και η Γη να τρέμει!

Μία κακή μέρα- Παραφράσεις

Ξέρεις τί είναι να χάνεις το μυαλό σου;

Να διαμελίζεται η ψυχή σου σε χίλια κομμάτια!;

Και να χτίζεις, με αυτά τα διαμελισμένα ψαχνά, ξανά τα θεμέλια σου!;

Να χτίζεις πάνω στη ματαιότητα χαρά με πείσμα!;

Να ξεκινάς από τα χαμηλά!;

Από εκεί που ξεφτιλίστηκες!;

'Είμαι ένα διαμάντι που ακτινοβολεί και λάμπει!', λέω στον εαυτό μου.

Δεν τον κοιτάω στον καθρέφτη τον εαυτό μου.

Δεν τον κοιτάω εύκολα στα μάτια.

Τον κάνω εικόνα συνήθως στο μυαλό μου

και του φωνάζω 'Σήκω!'

Πέφτω και σηκώνομαι, σκοντάφτω και πέφτω πάλι,

όμως έτσι έχει η τρέλα,

Την έχουμε μάθει πλέον να 

εκτελεί με στυγερότητα, 

Κάνοντας με, σεμνά και ταπεινά,

τσογλάνι από αλάνι.